🇳🇱
BENEDIKTBEUERN
Er is geen mens ter wereld die niet aangenaam verrast wil worden. Mij viel dit genoegen te beurt in de kloostertuin bij het Beierse dorpje Benediktbeuern. De kloostertuin die bij het voormalige Benedictijner klooster hoort overrompelde mij door de kleurenpracht van de vele bloemensoorten, maar ook door het opgewekte gezoem van bijen, hommels, het welluidende getjilp en gekwetter van zwaluwen, mussen, merels, en ander tuingevogelte. Mijn oog werd onmiddellijk naar een aantal kolibrievlinders getrokken. Kolibrievlinders!!! Wanneer zie je die in je eigen tuin? Hooguit een tot twee keer in een seizoen, en dan praat je er nog weken over na.
Deze kolibrievlinders hadden het razend druk. Onophoudelijk snorden ze over de duizendschoon bloemen, en je kon hun lange tongen steeds in en uit zien gaan in een razend tempo, terwijl ze boven de planten bleven hangen. Niet een keer streken ze neer om even bij te tanken. Hoe anders verzamelt de kleine vos de nectar. Heel bedaard en behoedzaam scharrelt deze vlindersoort z'n kostje bij elkaar.
Wat ook opviel was de grootte van de bijen en hommels. De honingbij in mijn eigen tuintje is een wat schriel diertje in vergelijking met de stoere jongens in die kloostertuin. Dat gold ook voor de enorme zwarte houtbijen die hier ook volop aanwezig waren. Soms tref ik deze soort in mijn tuin aan. Ik moet dan wel twee keer kijken of het er echt een is.
Wat ook verraste was de matige belangstelling van het bezoekende publiek. Je zou denken, kolibrievlinders, die trekken ieders aandacht. Ik heb een tijdje gekeken naar de rondwandelende mensen, maar het grote gros heeft geen aandacht voor de schitterende rijkdom waarin ze zich bevinden.
De kloostertuin heeft mij wel een sprankje hoop gegeven. Er zijn nog kansen voor de natuur, de inheemse flora en fauna. We moeten het wel willen zien en begrijpen.
Jakob48
