FFG BLOGS 12/25

 🇳🇱

EEN NIEUW VIDEOPROJECT 2

Ook in dit blog wil ik het over het Lauwersmeer videoproject van FilmFabriekGroningen hebben. Het loopt nu ongeveer een maand, en ik heb inmiddels een aantal tochten door het immense gebied gemaakt. 

Het voornaamste doel van dit project is te laten zien dat het Lauwersmeer een zeer  markant gebied is. Hoeveel rust, ruimte, landschappelijke schoonheid, gevarieerde flora en fauna dit immense natuurpark in huis heeft, zeker voor Nederlandse begrippen.

Dat markante zit hem zeker ook in het feit dat het gebied niets meer en niets minder dan de voormalige zeebodem van de Lauwerszee is geweest. Het gebied zoals we het nu kennen is letterlijk van de bodem af opgebouwd, al klinkt het woord 'opgebouwd' in dit verband wat wonderlijk. Het is in dit besef dat ik aan dit project ben begonnen, en hoop dat het in mijn filmwerk vorm krijgt.

Jakob48

FFG BLOGS 11/25

 🇳🇱

EEN NIEUW VIDEOPROJECT

Op zondag 2 november is FilmFabriekGroningen begonnen aan een nieuw videoproject: Het Lauwersmeer van FilmFabriekGroningen. Een korte PROMO vind je onder dit blog. 

De vraag of het handig en verstandig is zo'n project in het najaar te beginnen is niet aan de orde geweest. En inmiddels zijn de eerste opnamen gemaakt op een dag die opviel door het fraaie herfstweer en de grote stilte veroorzaakt door de (schijnbare) afwezigheid van vogels.

En die vogels, daar is het ons in de eerste plaats om te doen. 

Jakob48 

FFG BLOGS 10/25

  🇳🇱

UIT DE KLEI GETROKKEN

Veel mensen kom ik niet tegen wanneer ik in het najaar wel eens langs leeggehaalde akkers in de provincie Groningen wandel. 

Niet zo vreemd, natuurlijk. Het meeste akkerland ligt een flink eind van de bewoonde wereld, de uitgestrekte akkers ogen weinig uitnodigend, en er waait vrijwel altijd een gure wind. De mensen hebben groot gelijk, waarom zou je nu uitgerekend langs een smal, verhard boerenpad gaan wandelen in een gebied waar weinig meer te zien is dan klei onder een eentonig grijze hemel? Je boft als je zo nu en dan een kromgegroeid boompje of schraal bosje groen treft. Wie daar een uurtje of wat wil kuieren is vast een beetje wereldvreemd. Want, wat móet je daar?

Toegegeven, er zijn enerverender bezigheden te bedenken dan een wandeling langs de Grunneger klaai. Heb je één lege akker gezien, dan heb je ze allemaal gezien, niet dan? En je bent er ook snel over uitgepraat.

Los van de vraag of er over deze zogenaamde 'lege landschappen' niet meer te zeggen valt dan dat ze leeg zijn en daarom dus óók saai, is er - wat mij betreft - één onderwerp dat ik hier wil benoemen: de klei van het Groninger land.

Sta maar eens een tijdje stil bij zo'n verlaten stuk land waar je niets anders ziet dan klei: vers geploegd, glanzend in het najaarslicht, en verdwijnend in de verre, mistige  overzijde. Ergens in de verte hoor je nog het aanhoudende geruis van het voortsnellende, moderne leven. Jij staat hier aan de akkerrand en kijkt naar die klei.

En dan gebeurt het. Ineens siddert het besef door je lijf en bewustzijn dat je de klei mooi vindt. Dat de klei je aangrijpt, tot je doordringt met al z'n vet glanzende zwartheid, z'n nadrukkelijke aanwezigheid. Ineens weet je dat die klei leeft, een levend wezen is. Een organisme dat zijn eigen karakter, zijn eigen grillen heeft. Dat er is, zoals jij er bent. Met dit verschil dat de klei er al was toen jij nog geboren moest worden, en er nog zal zijn wanneer jij allang niet meer gekend zult zijn in deze wereld.

Ik besef hoe machtig en rijk deze grond is, en hoe onpeilbaar vruchtbaar. Ineens weet ik hoe vol deze aarde stond van allerlei gewassen in de afgelopen zomer, zo vol dat ik de aarde niet eens meer zag. En hoe deze onmetelijke rijkdom talloos veel miljoenen voedsel biedt, hoe vrijwel alles wat een mens maar verbouwen kan, op deze grond wil groeien en vrucht dragen.

Voor ik wegga, maak ik wat foto's. Die foto's zijn leuk en aardig, zeker, maar kunnen niet mijn lijfelijke sensatie van wat ik beleefd heb aan die akker uitdrukken. Maar ik ga anders naar huis dan ik gekomen bent. Alsof ik een beetje uit de klei getrokken ben.

Jakob48

FFG BLOGS 09/25

 🇳🇱

SLUITEN OM TE OPENEN

De Friesenbrücke ging op 5 september 2025 open voor voetgangers en fietsers. Waarom is dit feit vermeldenswaardig? Om de eenvoudige reden dat de inwoners van de dorpen en steden in de directe omgeving bijna tien jaar hebben gewacht op een nieuwe brugverbinding over de Eems.

Na de desastreuze aanvaring van het vrachtschip Emsmoon met de Friesenbrücke begin december 2015, was een bezoek vanuit Weener aan een van de dorpen aan de overkant ineens een urenlange opgave geworden. Er bleek ineens een enorme en ineffectieve bureaucratie te bestaan die de plannen voor een nieuwe brug hinderde, maar wel de toch al niet geringe kosten hemelhoog opjoeg, het slopen van de vernielde Friesenbrücke verliep tergend traag, en inmiddels waren er van alle kanten voorstellen gedaan om de nieuwbouw beter en goedkoper te regelen - er ging al heel snel een gerucht dat een Nederlands bedrijf binnen de kortste keren met een mooi nieuwbouwplan op de proppen kwam.

Hoe het ook zij, er waren 9¾ jaar nodig om de nieuwe brug te bouwen. En het moet gezegd, het is een weergaloos mooie brug geworden.

Martha en ik liepen mee in de lange rij belangstellenden om de opening op de brug bij te wonen. Deze brug te betreden, over de rivier uit te kijken, het riep een gevoel van vreugde op. Een beter woord heb ik niet. En ongetwijfeld heeft dat gevoel te maken met de vele malen dat we erop uittrokken om de vordering van sloop en wederopbouw te volgen. Een nieuwe Friesenbrücke over een rivier die Martha en ik van monding to bron hebben bereisd. Een rivier waar we talloze malen op talloos verschillende plekjes hebben uitgekeken over het water, Emsüberführungen hebben gefilmd en gefotografeerd, de zo kwetsbare bron meermaals hebben aanschouwd, de kilometers brede monding hebben bevaren, kortom, een rivier die met een flink aantal jaren van ons leven vervlochten is geraakt. Over die rivier vanaf de Friesenbrücke weer uit te kijken, dat was een moment van vreugde, ik zeg het nog maar een keer.

De Friesenbrücke is een draai- en hefbrug, en, zo begrijpen wij uit de informatie, ook nog eens de grootste van Noordwest-Europa. Om de brug te kunnen openen, moest het draai-hef gedeelte eerst worden gesloten. Toen pas was de brug één geheel. De opening bestond uit het ophalen van een slagboom, en daarna zette de lange stoet belangstellenden zich in beweging naar de overkant, de oostelijke oever, vanwaar je verder kunt naar Coldemüntje, Müggenborg en andere Oost-Friese oorden (prachtige landschappen hebben ze daar trouwens). Ook de fietsers waren van de partij. De Friesenbrücke is tenslotte een spoor-wandel- en fietsbrug. 

Voor de Oost-Friezen ging de wereld weer een beetje open. Het is ze van harte gegund.

Jakob48

BEKIJK DE VIDEO HIER!

FFG BLOGS 08/25

 🇳🇱

FUTEN EN KLUTEN

Mijn zomer dit jaar wordt beheerst door twee vogelsoorten: futen en kluten. Klinkt lekker, maar dat is toeval. Toeval speelt in dit blog zeker een rol. Op een van mijn wandelingen langs het Hoornse Meer, aan de rand van de stad Groningen, filmde ik een broedende fuut, en toen ik een week later het nest nogmaals filmde, broedde het futenvrouwtje er nog steeds lustig op los, maar...inmiddels zat er een piepklein futenjong heel parmantig op haar rug.

Vele weken later bevond ik mij opnieuw bij het Hoornse Meer en trof daar behalve een handjevol meerkoetkuikens, de futenouders die volop bezig waren hun kroost allerlei vaardigheden aan te leren die het drietal in de toekomst moet beheersen om zich in de natuur te redden. Wat op speels gedartel lijkt is in feite grote ernst. Futen leven in en op het water, de momenten dat ze zich op de wal onbeholpen voortbewegen zijn zeer schaars, en hoewel ze vleugels hebben, is vliegen niet het eerste waaraan een fuut denkt als het gevaar dreigt.

Ik sprak van toeval en dat is omdat ik bij het filmen uitga van de gedachte dat ik film wat voorhanden en interessant is. De broedende fuut kwam onverwacht op mijn pad, en zo ging het ook met de grote groep uit de kluiten gewassen kluten die ik waarnam in het Lauwersmeer, vlakbij Ezumakeeg. Op kluten had ik geheel niet gerekend want toen ik arriveerde bij Ezumakeeg strekte zich tot mijn grote verbijstering een uitgedroogde meerbodem voor mijn ogen uit, tot aan de horizon. Hier en daar woei de wind wat zand omhoog, en een paar honderd meter verderop stond een vijftal zilverreigers verveeld rond te kijken. Zo had ik Ezumakeeg nog nooit meegemaakt. Even later begaf ik mij naar het opgehoogde punt waar vogelaars vaak hun waarnemingen doen, en ook nu waren er weer volop mensen bezig door hun verrekijkers en telelenzen te koekeloeren naar, jawel,...kluten. En geen drie of vier, maar een forse kolonie van deze vogels die hun tijd besteedden aan zonnebaden, vleugels fatsoeneren, de strandjes afstruinen en lekker foerageren in het ondiepe water, dat hier wel aanwezig was. 

Van alle waadvogels vind ik kluten beslist een van de allermooiste, al is dit natuurlijk voornamelijk een kwestie van smaak. Maar wie raakt nou niet onder de indruk van het wit-zwarte verenkleed, de lange, sierlijk gebogen snavel, de elegante, slanke, blauwe poten en hun prachtige vliegbeeld. Alles aan deze waadvogel is mooi en elegant. Toeval?

  Jakob48

FFG BLOGS 07/25

 

🇳🇱

JULI

zonder weet van verval, sneeuw en dapper groen

zo lang zwierf mijn hart buiten elk seizoen

gevangen in het luchtledig van een boos jaar

totdat het door juli is bevrijd

verdwaasd nog sta ik in de juliweelde

& betast de vraag wat mij toch scheelde.

                                                    Jakob48

FFG BLOGS 06/25

 🇳🇱

BENEDIKTBEUERN

Er is geen mens ter wereld die niet aangenaam verrast wil worden. Mij viel dit genoegen te beurt in de kloostertuin bij het Beierse dorpje Benediktbeuern. De kloostertuin die bij het voormalige Benedictijner klooster hoort overrompelde mij door de kleurenpracht van de vele bloemensoorten, maar ook door het opgewekte gezoem van bijen, hommels, het welluidende getjilp en gekwetter van zwaluwen, mussen, merels, en ander tuingevogelte. Mijn oog werd onmiddellijk naar een aantal kolibrievlinders getrokken. Kolibrievlinders!!! Wanneer zie je die in je eigen tuin? Hooguit een tot twee keer in een seizoen, en dan praat je er nog weken over na.

Deze kolibrievlinders hadden het razend druk. Onophoudelijk snorden ze over de duizendschoon bloemen, en je kon hun lange tongen steeds in en uit zien gaan in een razend tempo, terwijl ze boven de planten bleven hangen. Niet een keer streken ze neer om even bij te tanken. Hoe anders verzamelt de kleine vos de nectar. Heel bedaard en behoedzaam scharrelt deze vlindersoort z'n kostje bij elkaar.

Wat ook opviel was de grootte van de bijen en hommels. De honingbij in mijn eigen tuintje is een wat schriel diertje in vergelijking met de stoere jongens in die kloostertuin. Dat gold ook voor de enorme zwarte houtbijen die hier volop aanwezig waren. Soms tref ik deze soort in mijn tuin aan. Ik moet dan wel twee keer kijken of het er echt een is.

Wat ook verraste was de matige belangstelling van het bezoekende publiek. Je zou denken, kolibrievlinders, die trekken ieders aandacht. Ik heb een tijdje gekeken naar de rondwandelende mensen, maar het grote gros had geen aandacht voor de schitterende rijkdom waarin ze zich bevonden.

De kloostertuin heeft mij wel een sprankje hoop gegeven. Er zijn nog kansen voor de natuur, de inheemse flora en fauna. We moeten het wel willen zien en begrijpen. 

Jakob48