FFG BLOGS 10/25

  🇳🇱

UIT DE KLEI GETROKKEN

Veel mensen kom ik niet tegen wanneer ik in het najaar wel eens langs leeggehaalde akkers in de provincie Groningen wandel. 

Niet zo vreemd, natuurlijk. Het meeste akkerland ligt een flink eind van de bewoonde wereld, de uitgestrekte akkers ogen weinig uitnodigend, en er waait vrijwel altijd een gure wind. De mensen hebben groot gelijk, waarom zou je nu uitgerekend langs een smal, verhard boerenpad gaan wandelen in een gebied waar weinig meer te zien is dan klei onder een eentonig grijze hemel? Je boft als je zo nu en dan een kromgegroeid boompje of schraal bosje groen treft. Wie daar een uurtje of wat wil kuieren is vast een beetje wereldvreemd. Want, wat móet je daar?

Toegegeven, er zijn enerverender bezigheden te bedenken dan een wandeling langs de Grunneger klaai. Heb je één lege akker gezien, dan heb je ze allemaal gezien, niet dan? En je bent er ook snel over uitgepraat.

Los van de vraag of er over deze zogenaamde 'lege landschappen' niet meer te zeggen valt dan dat ze leeg zijn en daarom dus óók saai, is er - wat mij betreft - één onderwerp dat ik hier wil benoemen: de klei van het Groninger land.

Sta maar eens een tijdje stil bij zo'n verlaten stuk land waar je niets anders ziet dan klei: vers geploegd, glanzend in het najaarslicht, en verdwijnend in de verre, mistige  overzijde. Ergens in de verte hoor je nog het aanhoudende geruis van het voortsnellende, moderne leven. Jij staat hier aan de akkerrand en kijkt naar die klei.

En dan gebeurt het. Ineens siddert het besef door je lijf en bewustzijn dat je de klei mooi vindt. Dat de klei je aangrijpt, tot je doordringt met al z'n vet glanzende zwartheid, z'n nadrukkelijke aanwezigheid. Ineens weet je dat die klei leeft, een levend wezen is. Een organisme dat zijn eigen karakter, zijn eigen grillen heeft. Dat er is, zoals jij er bent. Met dit verschil dat de klei er al was toen jij nog geboren moest worden, en er nog zal zijn wanneer jij allang niet meer gekend zult zijn in deze wereld.

Ik besef hoe machtig en rijk deze grond is, en hoe onpeilbaar vruchtbaar. Ineens weet ik hoe vol deze aarde stond van allerlei gewassen in de afgelopen zomer, zo vol dat ik de aarde niet eens meer zag. En hoe deze onmetelijke rijkdom talloos veel miljoenen voedsel biedt, hoe vrijwel alles wat een mens maar verbouwen kan, op deze grond wil groeien en vrucht dragen.

Voor ik wegga, maak ik wat foto's. Die foto's zijn leuk en aardig, zeker, maar kunnen niet mijn lijfelijke sensatie van wat ik beleefd heb aan die akker uitdrukken. Maar ik ga anders naar huis dan ik gekomen bent. Alsof ik een beetje uit de klei getrokken ben.

Jakob48

🇬🇧

THE RICH CLAY OF GRONINGEN

I like to take the odd autumn stroll along harvested fields in the province of Groningen, in the north of the Netherlands. And on such occasions I rarely meet another likeminded soul.

Which is not surprising, really. Most of the ploughland is quite far away from anywhere, the large and empty fields look forbidding, and there's ever a cutting wind to meet you. People are right not to be keen on going for a hike along narrow and bumpy dirt roads in landscapes which have little more to offer than endless stretches of clay under monotonously grey heavens. Passing a lost, gnarled, old tree or forgotten, meagre shrub is likely to make your day. Anyone who is eager to go for a walk in such a lost world must be a bit off, for what on earth can possibly be the point?

Well, the point is the clay. Admittedly, there are more exciting outings than a long walk somewhere in the Groningen countryside. If you've seen one field, you've seen them all, right? And that's all there is to be said about the subject.

Or is there? Apart from the question if so-called 'empty landscapes' must necessarily be boring landscapes, there is - at least for me- one topic worth mentioning: the clay of Groningen.

Just stop your walk for a while and take a long look at a dark, dreadful stretch of land where all you really see is clay: freshly ploughed, gleaming in the fading autumn light, and slowly disappearing into the misty haze on the far side, while you can still hear modern life on the move in the distance. But here you are, on the edge of a field, staring at the clay.

And then it happens. Suddenly your body and soul shiver as you realise that you love this clay. It gets to you, permeating you with all its greasy, gleaming blackness, its overwhelming presence. At once you know this clay lives, it is a living being. An organism in its own right. It is alive and present as you are alive and present. There is a difference, though: the clay was around ages before you were pushed into this world, and it will still be when you are long gone.

I realise how powerful and rich this soil is, how unfathomably fertile. Suddenly I remember how this earth was filled with all kinds of crops this past summer, so much so that I could not even see the soil. I realise how these immeasurable riches are capable of offering food to millions of souls, and that anything man can grow on this soil, will grow and bear fruit here, in Groningen.

Before I go, I take a few pictures. The pictures are nice, but they do not express the physical sensation of joy I felt looking at these fields of clay. I go home a different man. As if I had been grown on this clay of Groningen.

Jakob48

Groningen, Klein Garnwerd

Groningen, Oldambt

Grunneger Klaai

 Contact: filmfabriekgroningen@gmail.com

🇳🇱 

Welkom bij de blogs van FilmFabriekGroningen!

FilmFabriekGroningen is een videowebsite. We publiceren onze blogs in het Nederlands en in het Engels.

🇬🇧

Welcome to the blogs of FilmFabriekGroningen!

FilmFabriekGroningen is a video website. We publish our blogs in Dutch and in English.