FFG BLOGS 02/25 #2

🇳🇱

VERGISSING

Plotseling kwamen ze aanvliegen, de twee zwanen, laag over de kieviten en krakeenden scherend die zich op de donkere akkers bij Fiemel ophielden, om tenslotte te landen in het afwateringskanaal verderop. Een mooi gezicht, vliegende zwanen in het late winterse Februari licht. 

Een half uurtje later op de terugweg van onze wandeling, zagen vrouw en ik in datzelfde afwateringskanaal twee zwanen langzaam voortwaggelen over het gladde ijs dat deels het kanaal nog toedekte. Dat moesten wel die twee vliegende zwanen van daarnet zijn. En zo majestueus als ze gevlogen hadden, zo moeizaam ging het nu. Behoedzaam en traag ploeterden ze voort naar open water.

Waarom stegen ze niet op? Nou, domweg omdat het ijs dat niet toeliet. Een aanloopje over het water en dan hup de lucht in, is normaal gesproken een fluitje van een cent voor deze vogels. En zonder meer een spectaculair gezicht. Maar dat ijs, tja, probeer daar maar eens als zwaan snelheid op te maken met die vliespoten. Dat wil gewoon niet.

Ineens zakte de voorste zwaan door het ijs. Kennelijk was het op die plek zo dun dat het niet langer het gewicht van de zwaan kon dragen. Er ontstond een klein wak, waarin beide zwanen even pauzeerden om vervolgens verder te gaan. Ze klauterden over de rand van het afgebroken ijs dat meteen weer brak. En zo ging het maar door. Het viel de dieren zwaar, dat was zonneklaar. Maar een alternatief hadden ze niet, en dus werd er hard gewerkt door de beide zwanen om dat verdraaide ijs te breken en tenslotte in open water aan te komen. En daar eenmaal in rondzwemmend waren de beide vogels ineens weer de dieren zoals wij ze kennen: mooi, elegant en ongenaakbaar. 

Hoe kon dit alles zo gebeuren? Onze gok is dat de zwanen zich tijdens de laatste meters van hun dalende glijvlucht vergist hebben. Ze moeten het ijs voor water hebben aangezien. En eenmaal geland was opstijgen niet meer mogelijk.

Jakob

FFG BLOGS 02/25 #1

 🇳🇱

GEZOND & ZIEK

Volgens vele vogelkenners is Het Lauwersmeer een waar paradijs voor vogels, en gegeven het feit dat dit prachtige natuurgebied een enorme hoeveelheid vogels en vele vogelsoorten een heerlijk thuis biedt, is deze karakterisering geheel OK.

Welnu, zeer onlangs vertoefde ik een winderige middag lang in dat paradijs met mijn videocamera in de aanslag. Uiteraard, want hé, je bent een filmer met ambitie, of je bent het niet. 

Boven mijn hoofd hoorde ik luid gakkende ganzen overvliegen, aan de overzijde van het wijde water kwaakte en kwekte allerlei gevogelte, terwijl de bergeenden op hoog niveau aan synchroon grondelen deden, op een kleine honderd meter van de plek waar ik me bevond. Het enige wat mijn uitzicht op hun bezigheid wat belemmerde was het hoge, wuivende riet.

En toen ineens zag ik de gans. De brandgans in de zachte berm van de weg. Het hoofd schokte en schudde en dat kwam echt niet van de stevige wind. Ik kwam dichterbij maar het diertje vloog niet op, en deed geen enkele poging te gaan staan. Ik keek om me heen en zag een dode brandgans dobberen in het water van Ezumakeeg. En een eindje verder nog een paar, weggedrukt in het riet. Verder op het water zwom een brandgans, en aan de vreemd schuddende kop kon ik zien dat ook dit dier er niet veel beter aan toe was dan de gans in de berm.

De bergeenden gingen door met wat bergeenden nu eenmaal graag doen. Net als de smienten die ergens in de verte hun gefluit lieten horen. Een zilverreiger vloog statig over, en de konikpaarden graasden door alsof hun leven ervan afhing. Zij waren gezond, en die brandganzen, tja, die waren ziek. En wie ziek is in de natuur sterft. Zelfs in een vogelparadijs.

Jakob